ver-antwoord leiderschap

In een conflict of in een situatie waarin spanning heerst, kijken we vaak naar een ander. Wie doet hier wat? Heeft iemand verantwoordelijkheid genomen? Waar ligt de(!) verantwoordelijkheid? Heeft de organisatie wat moest gebeuren waar gemaakt?

Ik wil geen lans breken dat er een organisatie geen verantwoordelijkheid heeft. Zeker niet. Maar als we een organisatie zien als een verzameling van mensen, dan begint verantwoording bij ons. Bij onze verantwoordelijkheid. In een spanning, conflict wijzen we al snel naar directie, management. Wijst management naar medewerkers, wijzen collega’s naar elkaar.

Ik bedenk me wat er gebeurt als wij deze vanzelfsprekendheid doorbreken. Als we bij een conflict niet meer direct naar de ander gaan wijzen. Niet meer voor de ander gaan bepalen of bedenken wat er wel of niet had moeten gebeuren. Niet meer de ander wijzen op de fouten, tekortkomingen. Maar dat wij in het ‘hier en nu’ beginnen bij onszelf.

Wat heb ik wel of niet gedaan dat dit zo is ontstaan? Wat heb ik gedaan waardoor dit conflict er is gekomen? Beseffen, en uitspreken naar collega’s, naar MT-leden, niet vanuit de verwachting dat de ander hetzelfde dan wel zal doen. Niet op voorwaarde dat. Maar in een basishouding van verantwoord persoonlijk leiderschap.

Breken met de regels van een ander ter verantwoording roepen, het bij een ander neerleggen. Beginnen bij jezelf, jezelf in het hier en nu verantwoorden naar de ander. En dan zwijgen, dienen,  om de ander ruimte te geven om je verantwoording te ontvangen. Stil te staan en eigen keuzes maken. Niet op de door jouw bepaalde tijd. Een levenshouding van vertrouwen, echt vertrouwen zonder voorwaarden.

Je bent het zelf en de ander waard. Ver-antwoorden, zonder een ander ter verantwoording te roepen. Het geeft ons ruimte om te veranderen, te antwoorden.