Vanmorgen zat ik in de wachtkamer. Had een vroege afspraak om 08:30.

De wachttijd liep op, de wachtkamer werd voller. De afgelopen weken zit ik vaker als eerder in deze wachtkamer. En zo herken je mensen, voelt een wachtkamer voor nu even vertrouwd als de Albert Heijn.

Eenzaamheid. Een paar maanden geleden las ik in het klooster het boek met de titel mag een mens eenzaam zijn? In de stilte van klooster Koningshoeven is het goed om een boek met deze inhoud te lezen. Wij leven daar binnen een groep, we zwijgen, delen met elkaar de getijden en de gebeden. En verder zijn we in onszelf en alles wat daarin is. In stilte en afzondering.

Eenzaamheid is een groeiend probleem in onze samenleving, maar ook een groeiend gemis. Eenzaamheid staat in verhouding tot relatie tot verbinding, elkaar zien. De ander ontmoeten in wie hij werkelijk is. Martin Buber zegt het niet om het ik maar om de relatie, zowel tussen mensen onderling als tussen mens en God.

De relatie met de ander, de relatie tussen mens en God.  Afzondering en zuivering. Op de momenten dat ik in het klooster ben, stil wordt, me afzonder van het dagelijks geluid, wordt het stil in mij. In de stilte ontmoet ik mijn werkelijke mens. In de afzondering ontdek ik en verdraag ik wat daar is. Om te zuiveren, te focussen, de stem te verstaan, de urgentie van zin en focus te weer opnieuw te ervaren. Ervaren met pieken en dalen.

En terwijl ik in afzondering ben, kijk ik soms met verlangen naar hoe monniken leven. Het ritme, de voortdurende stilte, de gemeenschap met elkaar. Iedere stilte-week komt er een moment dat ik weer door de poort zal gaan, het leven in. Steeds probeer ik iets ‘meer’ of ‘minder’ mee te nemen. In mijn leven stilte en afzondering bewust op te zoeken, om te zuiveren. Te focussen. Eenzaamheid te verdragen om juist ook de in relatie er te zijn.

Liefde is de enige weg. Een hoopvol bericht. Er is een weg om de ander te begrijpen. Om elkaar te begrijpen. De ander te zien in zijn diepste kern, de werkelijke mens.

Een zoekopdracht op bol.com levert meer dan 12000 resultaten op in boeken over liefde. De liefde die er is of juist de afwezigheid daarvan raakt een mens aan. Waar liefde stroomt komen mensen tot leven, toch de kern van wie ze zijn. Liefde opent de weg.

Liefde is als een manier van zijn en doen die verbinding bevordert, het verbindende element voor menselijk leven.

Mooie woorden schrijven we over liefde, woorden waarin we ons ook kunnen verschuilen. Agapè, de liefde, de onbaatzuchtige betrokkenheid op de ander. Liefde, onbaatzuchtig delen, elkaar bereiken tot in de diepste kern van je bestaan.

In de vorige blog schreef ik over angst en verlangen. Hoe dichtbij komen angst en verlangen bij elkaar in liefde. De angst van kwetsbaarheid, vertrouwen, schaamte, gevoelens van ongemak over wie wij werkelijk zijn. En tegelijkertijd verlangen om gezien te worden, te zijn wie je bent, om liefde te ontvangen. Om begrepen te worden in je diepste kern. Het vraagt moed om een keuze te maken. Verantwoordelijkheid te nemen.

Edith Eger schrijft daarover, het meest belangrijke daarbij is dat iedereen een keuze heeft, zelfs in de grootste problemen. Wij hebben de keuze om vrijheid te zoeken en te ontsnappen aan een innerlijke gevangenis. ‘Vrijheid vinden we als we accepteren wat er is en als we onszelf vergeven, als we onze harten openen om de wonderen te ontdekken die nu bestaan.’