eenzaamheid

Eenzaamheid. Een paar maanden geleden las ik in het klooster het boek met de titel mag een mens eenzaam zijn? In de stilte van klooster Koningshoeven is het goed om een boek met deze inhoud te lezen. Wij leven daar binnen een groep, we zwijgen, delen met elkaar de getijden en de gebeden. En verder zijn we in onszelf en alles wat daarin is. In stilte en afzondering.

Eenzaamheid is een groeiend probleem in onze samenleving, maar ook een groeiend gemis. Eenzaamheid staat in verhouding tot relatie tot verbinding, elkaar zien. De ander ontmoeten in wie hij werkelijk is. Martin Buber zegt het niet om het ik maar om de relatie, zowel tussen mensen onderling als tussen mens en God.

De relatie met de ander, de relatie tussen mens en God.  Afzondering en zuivering. Op de momenten dat ik in het klooster ben, stil wordt, me afzonder van het dagelijks geluid, wordt het stil in mij. In de stilte ontmoet ik mijn werkelijke mens. In de afzondering ontdek ik en verdraag ik wat daar is. Om te zuiveren, te focussen, de stem te verstaan, de urgentie van zin en focus te weer opnieuw te ervaren. Ervaren met pieken en dalen.

En terwijl ik in afzondering ben, kijk ik soms met verlangen naar hoe monniken leven. Het ritme, de voortdurende stilte, de gemeenschap met elkaar. Iedere stilte-week komt er een moment dat ik weer door de poort zal gaan, het leven in. Steeds probeer ik iets ‘meer’ of ‘minder’ mee te nemen. In mijn leven stilte en afzondering bewust op te zoeken, om te zuiveren. Te focussen. Eenzaamheid te verdragen om juist ook de in relatie er te zijn.