In de ogen kijken

Ik ervaar de ander en mezelf, als ik de ander in de ogen kijk. Ik ervaar wat tussen ons is. En er is ook zoveel waar ik mij niet bewust van ben. Wat ik niet weet. Niet over de ander, niet over mezelf. 

Deze week merkte ik op hoe belangrijk het is dat wij ‘er’ durven blijven. Blijven kijken met dat ongemakkelijke gevoel. De ander daar ook te laten zijn. Jezelf ook. Het raakte mij aan in de begeleiding van een groep, dat juist het wegkijken genoemd werd als ‘bron’ van verdriet. Gezondheid is niet oplosbaar, leven is niet maakbaar. Ieder mens heeft een weg te gaan en wordt daarin geconfronteerd met angst. Daarin verschillen we niet.  Wel verschillen wij in hoe wij geconfronteerd worden met einde van ons leven. 

Er zijn en blijven, elkaar in de ogen kijken, geeft betekenis. In alle ongemakkelijkheid, in elkaar de ruimte geven in de diversiteit hoe wij hiermee omgaan. Ruimte en de ander en jezelf blijven zien. Het is een existentieel verschil.  Ik stel me de vraag wat dit betekent. Als ik de ander in de ogen kijk, de ogen van iemand die de dood in ogen kijkt. Als ik niet weg wil kijken, juist omdat ik er voor de ander wil zijn, wat is er dan nodig?  Tijdens de bijeenkomst stond stil een afbeelding op de wand. Een schilderij van Mark Lawrence ‘I will trust in you’, met de woorden van Brené Brown, ‘Kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn’. 

Kwetsbaarheid. Levensvragen. Moed om er te zijn. In de ogen kijken. Ruimte geven aan. Vertrouwen. Het gaat niet over de grote antwoorden, over de oplossingen die er niet zijn. In de ogen kijken en zien wat er is, dat vraagt moed. Moed om er samen te zijn.